Położenie Hebryd Wewnętrznych
Hebrydy Zewnętrzne (gael. Na h-Eileanan a-staigh), zwane również Ebudes – archipelag wysp w zachodniej Szkocji, należących do archipelagu Hebrydy, oddzielone od położonych na zachód Hebryd Zewnętrznych cieśniną Minch i Morzem Hebrydzkim. Archipelag dzieli się tradycyjnie na część północną (12 wysp) i południową (42 wyspy))
Historia[]
Wyspy były zamieszkałe już w epoce mezolitu, ok. 8500 r. p.n.e. czyli wkrótce po tym, jak warunki klimatyczne umożliwiły osadnictwo. W IV i V w. rozpoczęło się kolonizowanie wysp. Powstało tu gaelickie królestwo Dal Riata., które upadło ostatecznie w w. IX. W roku 563 na wyspy przybył Columba i założył klasztor na wyspie Iona; z tego okresu pochodzą pierwsze pisemne przekazy o wyspach. W IX w. wyspy były formalnie pod panowaniem norweskim, kiedy król szkocki Edgar formalnie nadał je norweskiemu królowi Magnusowi III. Norweska władza trwała do roku 1156.